Wie kan de ziekenzalving aanvragen?

Wij denken bij deze vraag aan zieken die gebukt gaan onder zijn of haar ziekte. Het gaat hier niet over zieken die na enkele dagen, of na een bezoek aan de dokter, weer op de been kunnen zijn.  Wij denken ook aan zieken die bij de oudsten bekend staan, en die bereid zijn tot zelfonderzoek en correctie. Dat betekent niet dat zalving slechts voor christenen is die de dingen goed kunnen zeggen en zogenaamd een hoog geestelijk niveau hebben. Dat zou een verkeerde voorstelling van zaken zijn. Ziekenzalving gaat niet over geestelijke status. Juist de geestelijk kwetsbare mag zich in alle zwakheid op Gods genade werpen. Jakobus schrijft daarom: “Het gebed van een rechtvaardige vermag veel, doordat er kracht aan verleend wordt. Elia was slechts een mens zoals wij …” (Jakobus 5:16b-17a)*. De Here Jezus zei: “Zalig de armen van geest, want hunner is het Koninkrijk der hemelen” (Matteüs 5:3)*.

Ook kinderen kunnen, op het geloof van de ouder(s) of verzorger(s), worden gezalfd. Een voorbeeld in de Schrift is de Kananeese vrouw. Haar dochter is ernstig ziek (geestelijk en waarschijnlijk daardoor ook lichamelijk), en zij roept de Here Jezus om hulp.  Omdat zij niet opgeeft roemt Jezus haar geloof, en wordt haar dochter genezen (Mattheüs 15:21-28).

*HSV(Herziene Staten Vertaling)

Wat wordt bij ziekenzalving gedaan?

Enkele elementen van de ziekenzalving zijn reeds verwoord. Wanneer een zieke de zalving aanvraagt,volgt er een gesprek (meestal) met degene die verantwoordelijk is voor het bijzonder pastoraat in de gemeente, over de ziekte en het geestelijk leven.

Er wordt een datum afgesproken en de pastoraal werker vraagt 1 a 2 oudsten (eventueel met hun echtgenoot) om bij de ziekenzalving aanwezig te zijn. De zieke nodigt (eventueel) ook een paar mensen om bij de zalving te zijn.

In de voorbereiding op de zalving beproeft iedere aanwezige zichzelf en maakt de zaken die zijn/haar relatie met God hinderen in orde.

Wordt de zieke altijd genezen?

Niet altijd – en dat ligt niet aan de zieke. Jakobus schrijft: “En het gelovige gebed zal de lijder gezond maken, en de Here zal hem oprichten” (Jakobus 5:15a). Letterlijk staat er: “het gebed des geloofs zal de zieke gezond maken” – dus de genezing staat in verband met het gebed van de oudsten. Zij dienen te bidden in geloof, dat wil zeggen in vertrouwen dat God het gebed “kracht verleent” (Jakobus 5:16b). Want zonder Gods bekrachtiging van het gebed zal de zieke geen baat bij de zalving hebben. Als de oudsten bidden in de verwachting dat God het gebed kracht verleent, zal God ook kracht geven. Maar de kracht manifesteert zich niet alleen in genezing. Ook voor het dragen van de ziekte is kracht en geduld nodig.
De apostel Paulus bad voor zichzelf om genezing, en God genas hem niet. In die worsteling spreekt God de woorden tot hem: “Mijn genade is u genoeg, want de kracht openbaart zich eerst ten volle in zwakheid” (2 Korintiërs 12:7-9)*. Ook, en misschien wel juist in het accepteren van een ziekte, openbaart zich Gods kracht – niet alleen in de genezing, ofschoon we daar wel om mogen blijven bidden.

*HSV(Herziene Staten Vertaling)